Zelden kreeg ik zo snel een reactie op mijn vraag om eens samen te gaan vissen. Nadat ik het email adres van Leo had gevonden en hem een berichtje stuurde, gingen we dezelfde avond erop uit. En Leo had zich goed voorbereid, want hij was al naar die ene stek gegaan om een voerplekje te maken en toen hij azende karpers zag, ving hij er meteen maar een. En wat voor een!

En zie de hele dril met muzikale ondersteuning - nee niet ter plekke – hier: https://youtu.be/rCiloRwAqJo?si=y3gRMeF2Vpbsyrik 

Diezelfde avond stonden we er weer. Leo aan de ene kant van de brug en ik aan de andere kant. Beetje mais als lokvoer en onze vliegen mooi in het midden ervan. Maar de karpers waren er wel, maar aasden niet. Zo kan het verkeren en vang je ze op het ene moment wel, en even later niet meer.

Maar geen nood, want Leo blijkt de omgeving van Bergen e.o. met stekken voor karpers als geen ander te kennen. We stappen in de auto en cruisen door de polder, stoppen bij elke stek die hij kent en vertelt er hoe hij daar eerder gevangen heeft. Geen enkel geheim blijft voor mij verborgen en in deze tournee langs al zijn stekken, krijg ik de executive summary van zijn 20 jaar viservaring. Ondertussen vergeten we niet dat het doel van de avond is om mij aan een karper te helpen.

In de polder is het op vrijwel alle stekken wat rustiger dan we wensen. Dus besluit Leo me mee te nemen naar een stek in Alkmaar waar volgens hem succes – bijna – verzekerd is. En zo verlaten we het landelijk gebied en verruilen het voor de urbane werkelijkheid van de ranzige lucht van een viskraam, ratelende winkelkarretjes en geïnteresseerde hangjongeren, voor zover zij in ons geïnteresseerd kunnen zijn. Maar voor ons in de stadse vijver zijn de karpers inderdaad actief. We gooien wat wit brood in het water om ze te lokken, Leo werpt zijn zinkende vlieg erbij en ik een drijvende imitatie. Het duurt even voordat er wat gebeurt, maar dan begint een karper het brood van het oppervlak te slurpen en voordat ik het weet, verdwijnt mijn vlieg ook in zijn bek. Het duurt enkele seconden voordat ik het me realiseer en sla dan aan. Meteen voel ik dat het raak is en zie de karper als een torpedo door de vijver naar de andere kant razen. Hoewel het niet eens zo’n heel groot exemplaar is, trekt ie zo een meter of dertig van mijn reel. Het duurt enkele minuten voordat hij uitgeraasd is en Leo hem in zijn net kan scheppen. Vol trots pak ik hem op en zet hem - onder applaus van onze hangjongeren - snel weer terug.

Die avond vangen we geen karper meer, maar praten we veel over het vliegvissen en wat we nog allemaal zouden willen doen. Aan het eind van de avond nemen we ons voor vaker samen te gaan vissen. En Leo deelt me mee dat hij graag aspirant lid van De Poldervlieg wil worden. De gedeelde passie voor het vliegvissen tussen Leo en mij is misschien wel de mooiste ‘vangst’ van de avond.